kara adımı yazdığın fotoğrafı gördüğümde arnavutköy’den beşiktaş’a kadar koşmaya başlıyorum. hiç karda spor ayakkabıyla koşmamışım. koşuyorum! hızlı hızlı, daha hızlı koşuyorum, beş yaşında gibi… mutlu gibi. mutlu günlerdeki gibi. annem yanımdaymış gibi.
sonra tam ortaköy’ün ışıklarından, karşıdan karşıya geçerken pat diye duruyorum. ayaklarıma bakıyorum. ilk kez parmak uçlarımın bir anlamı var artık. ayaklarım su. su ayaklarım. kardan ayaklarım…
ortaköy kızarmış patates kokuyor. ben patates kızartmasını çok severim!
…yeşil yanıyor. ışık yanıyor. yeşil yanıyor.. gözlerin. yeşil gözlerin! gözlerin yeşil!
tam ortaköy meydan’daki ışıkların orda bir köpek uyur hep, kokoreççinin önünde. göz göze geliyoruz yine. bana bakıyor. ona dokunmak istiyorum. dokunmuyorum, ama onu seviyorum! çünkü bazıları dokunulmasını sevmez, ama severken dokunur.
aynı…
kırmızının yanmasına izin vermeden, gözlerini sağ omzuma koyuyorum. şimdi ağaçlı yoldayım. koşuyorum. bu aralar senin olmadığın her ara sigara içiyorum. çok sigara içiyorum. koşarken ciğerlerim karanfil doluyor bu yüzden.
karanfil kokusunu duyuyor musun?
üniversitenin önündeyim. üniversitenin geçen sene yanan ahşap binasına bakıyorum. o bina çok yandı ! o binayı yaktılar!
dayanamıyorum. yangını arkamda bırakıp koşmaya devam ediyorum. çok hızlı. parmak uçlarımı hissediyorum! bir hint lokantasının önünden geçiyorum, sonra otellerin, yine bir üniversitenin, sayısal lotocunun, tavuk dönercinin, en pahalı spor ayakkabılarını satan sevimsiz dükkanın,
kitapçının önünden geçerken bi duruyorum…
herhalde kitap okuyordur şimdi diyorum. belki sarı fosforlu kalemle bir cümlenin altını çiziyordur.
belki…
sonra sahile iniyorum. iskelenin yanına. kar yeniden yağmaya başlıyor.
kar yağıyor!
vapur seferleri iptal!
kar yağıyor!
cebimden telefonumu çıkartıyorum.
kar yağıyor!
bana gönderdiğin fotoğrafa bakıyorum.
kar yağıyor!
yanan binanın ayaklarına kar düşüyor.
kar yağıyor!
ortaköy’ün ortasında bir köpek kokoreççinin önünde uyuyor!
kar yağıyor!
karanfil kokusunu duyuyor musun?
Kemal Hamamcıoğlu