Daha önce beraber çalıştığımız için yalnızca resim yeteneğini biliyordum. “Being Woman” sergisi üstüne konuşulacak çok fazla şey var. Ne zamandır kafandaydı bu proje?
“Being Woman” projesi yaklaşık 2 yıllık bir projedir ve ilk 1 yılını yalnızca eserlerin yani resim ve fotoğrafların “synopsis”i olarak düşünebiliriz. Daha sonraki 1 yıl ise gerçek modellerin bulunması ve resimlerin tamamlanmasıyla ilgili gecen süreçti.
Bu projenin çıktığı kıvılcım neydi? Ne oldu da böyle bir iş yapmalıyım, dedin?
Projenin cıkışı aslında kadınların kabulllenmişliği diyebiliriz. Yani maruz kaldıkları şey her ne ise hepsini kabullenmiş durumdalar. Şiddete karşı olduklarını savunmalarına rağmen özgürlüklerini kendileri elde etmedikleri için halen fiziki ve manevi şiddete maruz kalmaktadırlar. Ve benim asıl amacım onlara kendi ruhlarını ve hatalarını göstermekti.
Sergi çalışmalarını neye göre sınıflandırdın? Modelli çalışmalarında iş ve model eşleştirmesini nasıl yaptın?
Bu kısım sanırım en çok zorlandığım kısımdı çünkü kadın temasına ait o kadar fazla ruh vardı ki hangilerini ele alacağıma karar vermek oldukça zor oldu. Ayrıca ele aldıklarım da klişe veya kitsch olmamalıydı. Model seçimlerinde ise birebir mesleklerini icra etmekte olan insanlarla çalıştım. Tabi bu süreçte çok farklı kişiliklerle tanıştım ve cok güzel arkadaşlıklarım oldu.
Elde ettiğin sonuçtan memnun musun?
Sonuçtan gayet memnunum. Çünkü sergiye katılım beklenenin çok üzerinde gerçekleşti ve halen insanlar sergiyi ziyaret ediyorlar. Ayrıca sergimde bana performans koçluğu yapmakta olan sevgili hocam Prof. Dr. Hülya Nutku’dan ve daha birçok akademisyen hocamdan çok güzel övgüler aldım, mutluyum.
Sergide neyi amaçlıyordun?
Amacım kadınların kadın olduklarının farkına varmalarından öte bir birey olduklarının farkına varmaları; hata, mecburiyetlerini görmeleriydi. Katılımcılardan aldığım tepkilere göre de amacıma ulaşmış görünüyorum.
Benim de sormak istediğim bir şeydi bu: ilk tepkiler nasıl oldu? Serginin ilk dakikalarından bahseder misin?
Aslında bu kısım en cok hoşuma giden kısım çünkü insanlar galeriye girdiklerinde yaklaşık 40 metrelik bir koridorla karşılaştılar ve bu koridorda ışıklar kapalıydı Yerlerde mumlar yanmaktaydı ve her yer çiçeklerle ve kadın eşyalarıyla doluydu. (Ruj, oje, südyen vb.) Sonrasında galerinin giriş kısmında bir performans oyuncum karıncalanmış bir ekrana bakarak; çekirdeğini yiyip TV izlemekteydi. Bu sırada izlediklerini yorumlamaktaydı… Bunu görenlerden aldığım tepkiler çok hoştu çünkü akademisyenler de dahil tüm kadınlar “Ayy aynı evdeki hâlim” dediler. Sonrasında 18:00’da kapıları açtık ve içeri girdiklerinde normal bir sergi düşünerek gezmeye ; resim ve fotoğraflara bakmaya başladılar. Tam bu sırada ışıklar kesildi ve galerinin büyük garaj kapısından büyük bir ışık süzüldü. O anda büyük bir gürültüyle diğer performans oyuncum içeri girdi ve “Arafta Bir Ruh” adlı performansını teatral şekilde gerçekleştirdi. Başta insanlar çok korktular, amacım da buydu. Sonrasında oyuncum, aralarında koşarken herkes telefonlarına sarıldı. Yaklaşık 5 dakikalık bir performansın ardından canlı müzik devam etti ve insanlar sergiyi izlemeye devam ettiler. Tüm bunlar olduktan sonra ise herkes tebrik etti ve çok beğendiklerini söyledilr. Bu tepkileri almak gerçekten çok hoştu.
Görsel, çağdaş sanat için net bir bakış açın var mı? Sanat görüşünü nasıl tanımlarsın?
Görsel-Çağdaş sanat dediğimizde insanların aklına yalnızca resim, fotoğraf ve video gelmekte ama bence görselin en büyüğü ve etkilisi izleyiciye dayalı performanslardır. Ben de bu şekilde ilerlemekteyim. Bana göre “contemprary” dediğimiz, yani günümüz çağdaş sanatında imkanları zorlamamız gerekmekte. Mesela bu alanda dünyada bir ilki gercekleştirerek sergiyi youtube ve www.cengizceylan.com dan canlı yayın olarak verdik. yapılan işlerin kalitesinden ziyade bunlara da önem verilmelidir.
Sergin İzmir dışında illere de gidecek mi?
Şimdilik ilk plan İstanbul görünmekte fakat serginin olduğu gün Yunanistan’dan bir teklif geldi, Atina Sanat Fuarı için. Bunun için görüşmelerim devam ediyor.
Röportaj:Ezgi Gizem Gülümser